ای تشـنه لب که بر لب دریـا گریستی           از دیده خون ، زمرگ احبّـا گریستی

تنها نه بهر تـشنـه لبان اشک ریخـتـی           دیـدی چو کـام تـشـنه سـقّـا گـریـستی

یعقوب آل عصمت اگر خوانمت رواست           چون در فراق یوسف زهرا گریستی

آنجا پدر ز هجر پسر گریه کـرد لیک           اینجـا تو در مـصیـبت بابـا گـریـستی

چـل سـال بعـد واقـعـۀ سـرخ  کـربـلا           در آتـش فــراق تو تـنـهـا  گـریـسـتـی

گـاهـی به یـاد وقـعـۀ خـونـین کـربـلا            گـاهی به یـاد شـاه غـم افـزا گـریستی

بگذشت چون به پیش رخت سرو قامتی           بـــر قــلـب داغ دیــده لـــیـلا گریستی

در مـاتـم سـه سـالـۀ بی یـاور حـسیـن           با سـوز آه زیـنـب کــبـری گـریـسـتی

بـودی مـدام صائم و قــتائم تمام عـمر           روز اشک غم فشاندی و شبها گریستی

مردانی از مصیبت جانـسوز حـضرتش           تـا بـاشـدت ذخــیــرۀ فـردا گـریـسـتی